Mieszkańcy Peru jedli kukurydzę wcześniej, niż sądzono
Mieszkańcy wybrzeża Peru żywili się prażoną kukurydzą nawet tysiąc lat wcześniej, niż sądzono - wcześniej, niż zaczęli stosować naczynia ceramiczne - czytamy w "Proceedings of the National Academy of Sciences". <br />
Jedne z najstarszych kolb, łupin, łodyg i innych części kukurydzy, jakie znaleźli archeolodzy, mają od 6,7 tys. do 3 tys. lat. Znaleziono je w rejonie Paredones i Huaca Prieta - na dwóch stanowiskach na północnym, pustynnym wybrzeżu Peru. Kierowani przez Toma Dillehay'ego z Vanderbilt University i Duccio Bonavia z Academia Nacional de la Historia w Peru naukowcy znaleźli też mikroskamieniałości kukurydzy: ziarna skrobii i tzw. fitolity.
Cechy badanych kolb - najstarszych jakie odkryto w Ameryce Południowej - wskazują na to, że pradawni mieszkańcy tych okolic przyrządzali kukurydzę na kilka sposobów, m.in. prażyli ją i przerabiali na mąkę. A jednak kukurydza nie była ważnym elementem ich diety.
"Można sądzić, że w wielu rejonach kukurydza pojawiła się wcześniej, niż zaczęto stosować naczynia, i że pierwsze eksperymenty z kukurydzą w roli pożywienia nie były uzależnione od obecności naczyń" - sugeruje archeolog ze Smithsonian's National Museum of Natural History, Dolores Piperno.
"Na początku - niemal 9 tys. lat temu - kukurydzę udomowiono w Meksyku, z dzikiego przodka zwanego teosinte" - dodaje Piperno. Z badań wynika, że zaledwie kilka tysięcy lat później kukurydza trafiła do Ameryki Południowej. Dopiero tam rozpoczęła się jej ewolucja w różne odmiany, popularne dziś w rejonie andyjskim.
Zrozumienie drobnych zmian w budowie kolb i ziaren, które doprowadziły do powstania setek współczesnych odmian tej rośliny - jak również tego, gdzie i kiedy każda z nich się rozwinęła, jest dla badaczy sporym wyzwaniem. Ziemia wilgotnych, tropikalnych lasów między Ameryką Środkową a Południową (m.in. dzisiejszej Panamy, która leży na trasie dawnego szlaku "wędrówki" tej rośliny po jej "ruszeniu" z Meksyku około 8 tys. lat temu) nie zachowuje bowiem najlepiej pradawnych kolb i nasion.
Z biegiem czasu nowe rasy kukurydzy mogły dość szybko ewoluować w Ameryce Południowej. Nie było tam ryzyka, że zostaną one zapylone przez wiatr pyłkiem unoszonym z dzikiej, prymitywnej formy teosinte - tłumaczy Piperno.
PAP - Nauka w Polsce
zan/ krf/bsz
Przed dodaniem komentarza prosimy o zapoznanie z Regulaminem forum serwisu Nauka w Polsce.
